کشف تاریکی در قلب خورشید

تحقیقات همزمان دو گروه تحقیقاتی نشان می دهند ماده تاریک در قلب درخشان خورشید پنهان شده و در حال سرد کردن تدریجی هسته خورشید است.

به گزارش خبرگزاری مهر، ماده تاریک با نور در تعامل نیست و از این رو نامرئی است و تنها گواه وجود این ماده تاثیرات گرانشی آن بر روی دیگر اجرام از جمله کهکشانها است. این تاثیرات نشان می دهند ماده تاریک 80 درصد از کل ماده سازنده جهان را تشکیل داده است.

فرضیه پنهان شدن این ماده در قلب خورشید به دهه 1980 باز می گردد، زمانی که اختر شناسان دریافتند تعداد نوترینوهای تحت اتمی نامرئی که از خورشید جدا می شوند تنها یک سوم چیزی است که شبیه سازی های رایانه ای نشان می دادند. ماده تاریک به دلیل این ویژگی که انرژی را به خود جذب می کند می توانست این پدیده را توضیح دهد زیرا به این شکل میزان واکنشهای گداختهای هسته ای که عامل ایجاد نوترینوها بودند را کاهش می داد.

کشف تروریستهای انتحاری در میان مورچه‌ها!

مشکل تروریسم تنها در میان جوامع انسانی وجود ندارد زیرا به تازگی جانورشناسان مدارکی ارائه کرده اند که نشان می دهند جانورانی از قبیل مورچه ها نیز از این معضل در عذابند.

به گزارش خبرگزاری مهر،"مارک مافت" اکولوژیستی در دانشگاه کالیفرنیا است که توضیح می دهد برخی از مورچه ها به چه شیوه وحشتناکی اقدام به ترور انتحاری می کنند. وی تصاویری از مورچه های قرمز کارگر به ثبت رسانده است که در آن مورچه ای بدن خود را برای آزاد سازی مایعی به شدت سمی شکاف می دهد، ماده ای که علاوه بر خود مورچه، دشمنانش را نیز در کسری از ثانیه از بین می برد.

وی مدارک این اقدام انتحاری مورچه ها را با ایجاد تله ای برای جذب انواع مختلف مورچه ها و سپس مشاهده رفتار آنها برای دستیابی به طعمه جمع آوری کرده است. در این تله که طعمه آن مقداری عسل بود، یک مورچه بافنده و یک مورچه نجار گرفتار شده و یکی از آنها بر سر تصاحب طعمه بدن خود را شکافته و خود و دیگری را از پا درآورد.

بر اساس گزارش دیسکاوری، "مافت" همچنین مطالعاتی بر روی گونه های برزیلی مورچه ها کرده است، گونه هایی که کل آشیانه را یکباره و به دلایلی ناشناخته که می تواند بیماری یا بالا بودن سن مورچه ها باشد نابود می کنند.

شب پرستاره قلعه الموت

در این شب تماشایی بر فراز قلعه الموت رگه نوری از حرکت یک شهاب و قوسی از راه شیری دیده میشود. قلعه الموت یک بنای تاریخی است که در قرن 9 میلادی بر فراز کوه البرز در ایران بنا شده. الموت که به معنی لانه سیمرغ می باشد زمانی مکان گروه افسانوی اساسیون حسن صباح بود. در این قلعه کتابخانه خوبی وجود داشت و مرکز آموزش علما بود. در قرن سیزده میلادی نصیر الدین طوسی منجم و اخترشناس مشهور ایرانی در این قلعه زندگی میکرد و شب ها به رصد ستارگان می پرداخت. در آن شب های پر ستاره طوسی وقتی به آسمان می نگریست حتمأ به تعمق و فکر فرو می رفت و میتوانست ستاره های درخشانی را تشخیص دهد که امروزه فقط به کمک تلسکوپ میتوان این ستاره ها را رصد نمود. درخشان ترین اجرام در این تصویر ستاره دنب در صورت فلکی دجاجه یا ماکیان، نسر واقع و نسر طایر، یک سحابی در نزدیکی مرکز کهکشان و ابر های تاریک گرد و غبار راه شیری اند که به شگاف یا بریدگی عظیم مشهور است. در قسمت پائینی راست تصویر بازتاب نور روستا های کوچک و شهر تهران را می بینید که حدود 100 کیلومتر در جهت جنوب شرق این مکان قرار دارد.

منبع : antwrp.gsfc.nasa.gov

کشف یک منظومه آشفته

کشف یک منظومه خورشیدی آشفته  اخترشناسان را متحیر ساخت
اخترشناسان نه تنها سیارات عجیب و غریبی را در اطراف دیگر ستاره ها کشف نموده اند بلکه یک تعداد سیارات را در مدار های خیلی آشفته و عجیب بدور ستاره ها دیده اند. به گفته باربرا مک دونالد از رصدخانه مک دونالد در دانشگاه تکزاس " منظومه شمسی ما دوران  آشفته خود را مدتها قبل پشت سر گذاشته، اما هیجان ما از کشف چندین سیاره بدور یک ستاره دیگر است که درست در دوره گذشته منظومه شمسی ما قرار دارند."
رصد و بررسی دقیق منظومه اوپسیلون اندرومد آ توسط تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ هوبی ایبرلی و چندین تلسکوپ بزرگ زمینی دیگر نشان داد که مدار این سیارات هم خط نبوده بلکه بسیار کج و شیب دار می باشد. در واقع اخترشناسان چندین سیاره و یک ستاره دیگر را در این منظومه کشف کردند که به احتمال زیاد این یک منظومه دو ستاره ی است.
باید گفت منظومه ما حتی با انحراف یا کجی پلوتو در مقایسه با منظومه اپسیلون اندرومد آ یک اقیانوس آرام است.

سفر 12000 روزه یک فضاپیما

سفینه فضایی دلیر و با شهامت ویجر 2 ناسا تا به حال طولانی ترین سفر را در تاریخ اکتشافات فضایی پشت سر گذاشته است که با گذشت 12000 روز هنوز هم به راه خود در فضایی تاریک و سرد در مرز های بیرونی منظومه شمسی ادامه می دهد.
بیش از 33 سال می شود که این سفینه فضایی با ارزش، اطلاعات بسیار مهمی در مورد سیارات بیرونی و تقابل باد های خورشید با آن ها را به زمین می فرستد.
از جمله دستاوردها و کشفیات مهم و با ارزش آن، کشف لکه بزرگ و تاریک نپتون و باد تندی است که با سرعت 450 متر در ثانیه در سطح آن می وزد. ویجر 2 به تاریخ 20 آگوست 1977در زمانی به فضا پرتاب شد که جیمی کارتر رئیس جمهور آمریکا بود. البته فضاپیمای ویجر 1 نیز حدود 2 هفته قبل از آن تاریخ یعنی به تاریخ 5 سپتامبر به فضا پرتاب شده بود.  این دو سفینه فضایی تا به حال تنها دستگاه های ساخته دست بشرند که به دورترین فاصله ها یعنی مرز های بیرونی منظومه شمسی یا همان هیلوسفر رسیده اند. هیلوسفر در واقع حبابی است که خورشید بدور منظومه شمسی ایجاد نموده و به وسیله آن مانع نفوذ بادهای کشنده ستاره های دیگر به داخل منظومه شمسی می گردد.
مدیران مأموریت این دو فضاپیما انتظار دارند که ویجر 1 تا چند سال دیگر از هیلوسفر بیرون شده و وارد فضای بین ستاره ای گردد که ویجر 2 هم در فاصله کوتاهی به دنبال آن، وارد این فضای ناشناخته می شود.
با طی نمودن 21 میلیارد کیلومتر در مسیر پر پیچ و خم و با عبور از میان سیارات بیرونی ویجر 2 اکنون 14میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد. وقتی یک سیگنال مرکز کنترل در زمین با سرعت نور فرستاده می شود حدود 12.8 ساعت بعد به این فضاپیما می رسد.
ویجر 1 به تاریخ 13 جولای و بعد از طی نمودن 22 میلیارد کیلومتر به این سفر 12 هزار روزه خود می رسد. در حال حاضر ویجر1 بیش از 17 میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد.  

 منبع : آسمان پارس

دنباله دارها

دنباله دار جرمی  یخی است که غبار و گاز درون خود را بر اثر گرمای خورشید  بیرون می پاشد. بیشتر دنباله دارهایی که ما از زمین شاهد آنها هستیم در مدار بیضی شکل بزرگی به دور خورشید در گردشند. هر دنباله دار از یک هسته جامد، که توسط ابری به نام گیسو احاطه شده است، تشکیل می شود.

اغلب دنباله دارها آنقدر کوچک یا کم نورند که از زمین، بدون تلسکوپ دیده نمی شوند. با اینحال برخی از آنها تا هفته ها در آسمان با چشم غیر مسلح دیده می شوند. ما دنباله دارها را به دلیل گاز و غبار موجود در گیسو و همینطور بازتاب نور در قسمت دم آنها می بینیم. همچنین گازهای دنباله دارها انرژی را که از خورشید جذب کرده اند، پخش می کنند و این باعث درخشش آنها می گردد.

کشف منشاء کربن حاضر در سطح ماه

دانشمندان آمریکایی در تحقیقات خود نشان دادند برخلاف آنچه که تاکنون تصور می شد بادهای خورشیدی منشاء کربن حاضر در سطح ماه نیستند بلکه بمباران شهاب سنگها در 8/3 میلیارد سال قبل علت کربن به شکل گرافیت تنها قمر زمین است.

به گزارش خبرگزاری مهر، تاکنون اعتقاد بر این بود که کربن حاضر بر روی سطح ماه حاصل بادهای خورشیدی است اما اکنون دانشمندان لابراتوار ژئوفیزیک موسسه کارنگی کشف کردند این کربن که به شکل زغال گرافیت دیده می شود به دلیل بمباران شدید شهاب سنگهایی است که 8/3 میلیارد سال قبل به قمر زمین حمله کرده اند.

این پژوهشگران دریافتند که گرافیت حاضر در ماه به شکل یک رشته هایی است که در دمای بالای ناشی از یک برخورد ایجاد شده اند.

این کشف همچنین تاکید می کند از زمانی که حیات در زمین آغاز شده ماه نیز دارای کربن بوده است. این محققان در این خصوص توضیح دادند: "حدود 8/3 میلیارد سال قبل، منطومه شمسی، سیستمی بی نظم بود که در آن اجرام آسمانی به طور متعدد به هم برخورد می کردند. ترکیبات فرار چون آب و عناصری چون کربن به دلیل گرمای زیاد بخار می شدند. این مواد برای تولد زمین نقش مهمی ایفا کردند. گروه ما سنگهای ماه را که از گودالهای دریای سرنیتاتیس در ماموریت آپولو جمع آوری شده بود را مورد بررسی قرار دادند. در گذشته، محققان سعی در استخراج کربن از مواد ماه بودند اما تنها موفق شده بودند کربنی را شناسایی کنند که از بادهای خورشیدی ایجاد شده بود. این درحالی است که ما با استفاده از تکنیک طیف نگاری جدیدی موفق شدیم از میان این سنگها کربن به شکل گرافیت به خصوص به صورت گرافیت رشته ای را شنایایی کنیم. چیزی که هرگز انتظار آن را نداشتیم."

سیاره نپتون

 نپتون اولین سیاره ای بود که وجود آن به صورت ریاضی پیش بینی شده بود

( دانشمندان دریافته بودند که اورانوس در مدارش تحت تاثیر شی نا معلومی در ورای مدارش قرار دارد )
 نپتون دارای قطر حدود 49000 کیلومتر می باشد که حدود 88/3 برابر ا قطر زمین است . نپتون چهارمین سیاره بزرگ در منظومه شمسی ما می باشد ( بعد از مشتری ، زحل ، اورانوس).
جرم نپتون بیشتر از 17 برابر جرم زمین است . اما جاذبه در نپتون تنها 19/1 برابر جاذبه زمین می باشد. این به آن دلیل است که چگالی آن بسیار کمتر از زمین است .

سیاره اورانوس

 اورانوس یک غول بزرگ متشکل از مواد گازی و مایع می باشد. قطر استوایی آن حدود 51.000 کیلومتر یعنی بیش از 4 برابر قطر زمین است. سطح این سیاره پوشیده از ابرهای سبز-آبی، ساخته شده با کریستالهای ریز متان می باشد. کریستالها خارج از اتمسفر سیاره یخ زده اند. در اعماق این ابرهای قابل رویت، احتمالا ابرهای ضخیمی ساخته شده از آب مایع و کریستالهای یخ آمونیاک وجود دارند. در زیر این ابرها یعنی در عمق 7500 کیلومتری زیر ابرهای قابل رویت نیز، احتمال وجود اقیانوسی از آب مایع به همراه آمونیاک حل شده می باشد. در مرکز این سیاره ممکن است هسته ای سنگی، تقریبا به اندازه زمین وجود داشته باشد. دانشمندان در خصوص وجود هر گونه زیستی در این سیاره تردید دارند

محور طولی فرضی این سیاره به حدی انحراف دارد که تقریبا به صفحه مداری چسبیده است. این انحراف زاویه در بیشتر سیارات متجاوز از 30 درجه نیست. برای مثال زاویه انحراف محور طولی زمین 5/23 درجه می باشد. اما در مورد اورانوس این زاویه انحراف معادل 98 درجه است. بسیاری از ستاره شناسان بر این باورند که برخورد جرمی تقریبا در ابعاد زمین با اورانوس، در اوایل دوران تشکیل سیاره، منجر به ایجاد چنین انحراف شدیدی شده است.جرم اورانوس 5/14 برابر جرم زمین و یک بیستم جرم بزرگترین سیاره منظومه شمسی یعنی مشتری می باشد. میانگین چگالی اورانوس 27/1 گرم در هر سانتیمتر مکعب است. این مقدار معادل 25/1 چگالی آب می باشد. نیروی گرانش این سیاره 90 درصد نیروی گرانش زمین است. به این معنا که اگر جسمی در زمین 100 گرم وزن داشته باشد در اورانوس 90 گرم وزن خواهد داشت. جو این سیاره ترکیبی از 83% هیدروژن، 15% هلیوم، 2% متان و مقدار کمی اتان و دیگر گازها می باشد. فشار اتمسفر در زیر لایه گازهای متان حدود 130کیلوپاسکال، تقریبا 3/1 برابر فشار جوی سطح زمین است. ابرهای قابل مشاهده سطح اورانوس که به رنگ سبز-آبی ملایم می باشند همه سطح این سیاره را پوشانده اند.

سیاره زحل

زحل بعد از سیاره مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی می باشد. این سیاره دارای هفت حلقه مسطح به دور خود است. این هفت حلقه در واقع شامل تعداد زیادی حلقه های باریک که با ذرات یخی درست شده اند، می باشند. این حلقه ها زحل را به یکی از زیباترین اجرام آسمان در منظومه شمسی تبدیل کرده اند. به جز زحل، سیارات مشتری، نپتون و اورانوس نیز دارای حلقه هایی می باشند که نسبت به حلقه های زحل بسیار کم نورترند.

قطر زحل در استوا 120.540 کیلومتر، تقریبا 10 برابر قطر زمین است. این سیاره از زمین با چشم غیر مسلح قابل رویت است البته حلقه های آن دیده نمی شوند. زحل آخرین سیاره ای بود که ستاره شناسان باستان موفق به کشف آن شده بودند. این سیاره به مناسبت خدای کشاورزی رومیان، ساتورن نام گرفت.

زحل در مداری بیضی شکل به دور خورشید در حرکت است. بیشترین فاصله آن از خورشید 1.514.500.000 کیلومتر و کمترین فاصله آن 1.352.550.000 کیلومتر است. یک سال در زحل معادل 10.759 روز و یا 5/29 سال زمینی است.

 زحل علاوه بر گردش انتقالی خود به دور خورشید، حول محور عمودی فرضی خود نیز در گردش است. زاویه این محور 27 درجه می باشد.