کشف ستاره های دنباله دار در مدار سیاهچاله ای عظیم

رصدهای جدید تصاویری از ستاره های دنباله دار شبح واری را نشان می دهند که در دهانه سیاهچاله ای بزرگ در گردش هستند.

به گزارش خبرگزاری مهر، گروهی از اخترشناسان اروپایی و آمریکایی به تازگی با استفاده از تلسکوپ فضایی سوزاکوی ژاپنی ها به مطالعه تشعشعات ساطع شده از سیاهچاله ای پرداختند که جرمی 10 میلیون برابر خورشید دارد این سیاهچاله عظیم الجثه در هسته کهکشان مارپیچی NGC 1365 قرار گرفته و 56 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.

با کمک گرفتن از انطباق تصادفی مسیر تلسکوپ فضایی و سیاهچاله اخترشناسان توانستند ابرهای عجیب به شکل ستاره های دنباله داری را ردیابی کنند که در نزدیکی سیاهچاله با سرعتی وحشتناک برابر هزاران مایل بر ثانیه در حرکتند.

تصویری از یک منظومه خورشیدی نوزاد

ستاره شناسان آمریکایی با استفاده از تلسکوپ کک در هاوایی موفق شدند تصویری از یک منظومه خورشیدی نوزاد در کهکشان راه شیری تهیه کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان دانشگاه آریزونا با استفاده از دستگاه "آسترا" بر روی تلسکوپ کک موفق شدند این تصویر جدید را از یک منظومه در حال تولد تهیه کنند.

این تصویر یک دیسک اولیه منظومه سیاره ای را نشان می دهد که داخل آن توده هایی از گاز و گرد و غبار با سرعت می چرخند و غذای لازم برای رشد ستاره ای در مرکز منظومه و سیارات و شهاب سنگها در اطراف این ستاره را تامین می کنند.

مناطقی تازه در راه شیری

اخترشناسان در حال بررسی راه شیری، مناطق ناشناخته‌ی جدیدی را کشف کردند که ستاره‌های غول‌پیکری در آن در حال شکل‌گیری هستند. این یافته‌ی جدید اطلاعات مهمی را در مورد کهکشان ما ارائه داده و نیز حاوی سرنخ‌های مهمی درباره‌ی ساختار شیمیایی راه‌شیری است.

توماس بانیا از دانشگاه بوستون معتقد است ما به راحتی می‌توانیم این مناطق را به ساختار کلی راه‌شیری نسبت دهیم. مطالعات بیشتر به ما اجازه می‌دهد که روند شکل‌گیری ستاره‌ها را بهتر درک کرده و قادر به مقایسه‌ی ساختار این مناطق در فواصل دوردست نسبت به مرکز راه شیری باشیم.

مناطق جدیدی که اخترشناسان شناسایی کردند به نام نواحی هیدروژن 2 شناخته می‌شوند. در این مناطق به خاطر تابش‌های شدید ستاره‌های جوان، اتم‌های هیدروژن یونیزه می‌شوند (الکترون‌های خود را از دست می‌دهند).

فوران‌های توده‌های آتشفشانی در ایسلند

فوران‌های توده‌های آتشفشانی در ایسلند در روزهای 29 اسفند و 25 فروردین در زیر مرکز یخچال‌های طبیعی کوچک رخ دادند. هیچکدام از این دو فوران قدرتمند نبودند ولی دومین فوران مقدار زیادی از این یخچال‌ها را ذوب کرد که پس از خنک کردن و تکه‌تکه کردن گدازه‌ها، آنها به مانند شیشه‌خرده به همراه توده‌های آتشفشانی در فضا پخش‌شدند. عکس: ناسا