بدن ما پر از مواد شیمیایی خطرناک است؟

بیایید کار را با خبرهای ناخوشایند شروع کنیم: شما پر از مواد شیمیایی ساخته دست بشر هستید که برخی از آنها سمی هستند. مشکلات امروزی در این زمینه، زمانی آغاز می شود که ترکیبات موجود در شامپو و کرم شما به سلول های پوست شما نفوذ می کنند و وقتی شما در حال نوشیدن قهوه صبحگاهی خود هستید، در اصل مواد شیمیایی موجود درآن را می نوشید که بر اثر جریان آب داغ و تماس آن با دیواره پلاستیکی قهوه ساز شما، به قهوه وارد شده است. این امر در طول روز ادامه یافته وبرای مثال وقتی شما مواد شیمیایی صنعتی موجود در بسته بندی ها را لمس می کنید ویا روی چمن های سم پاشی شده راه می روید، و بر روی تابه هایی که تمام فلز نیستند شام خود را طبخ می کنید، این واکنش های شیمیایی ایجاد می شوند. بر این اساس پوست شما مرتبا در معرض تماس با پارچه ها ویا مبلمانی است که در آن از مواد شیمیایی محفاظت کننده استفاده شده تا آن را در برابر میکروب ها، قارچ ها ویا آب مقاوم کنند. شب هم ممکن است در رختخواب خود که در آن از مواد ضد آتش استفاده شده، بخوابید.

برخی از این مواد شیمیایی ممکن است تا ده ها سال در بدن شما باقی بمانند. طی تحقیقات متعددی که در هشت سال گذشته به انجام رسیده، نشان داده شده که سم های آلاینده محیط زیست بر همه چیز، از بلوغ گرفته تا سرطان، تاثیر می گذارند.

درمان سرد

اخیراً دو تن از پزشکان منطقه فیلادلفیا توانسته اند با استفاده از روشی غیرمعمول، بیماران دچار به حمله قلبی را به زندگی بازگرداند؛ روشی که کمترین آسیب مغزی را به همراه دارد. آنها با روش "بیش سرمایش" موفق به انجام این کار شده اند

خانم "پام بارکو" در 22 ژوئن گذشته دچار حمله قلبی شد. او که منشی پذیرش یک بیمارستان کودکان در ایالت فیلادلفیا است و 46 سال سن دارد، در آن لحظه حساس، با سرگیجه ای عجیب در آستانه یک ایست قلبی قرار داشت. یکی از همکاران او با دیدن وضعیت وی، بلافاصله زنگ خطر را زد و چند دقیقه بعد چندین پزشک مختلف بالای سر او آمدند. شوک های اولیه هیچ نتیجه ای دربر نداشت و همه گمان می کردند او مرده است.
در عمل از هر 10 بیماری که از طریق شوک به زندگی بازمی گردند، 9نفر در همان بیمارستان پس از مدتی تمام می کنند و کسانی نیز که زنده باقی می مانند نیز یک نفر از هر 8 نفر از آسیب های جدی مغزی رنج می برند. در هر دقیقه ای که قلب از کار باز می ایستد، مغز و سایر اندام های نیازمند اکسیژن به شدت به لحاظ سلولی آسیب می بینند و بعدها مشکلات فراوانی را ایجاد می کنند.
در لحظاتی که قلب خانم بارکو به آن وضع افتاده بود، فشار خون در کمترین حالت خود قرار داشت و اکسیژن کافی به او نمی رسید. پزشکان با قرار دادن یک لوله اکسیژن در دهان او، به صورت موقت او را به حیات بازگرداندند و بلافاصله یک صندلی چرخ دار به بیمارستان دانشگاه پنسیلوانیا منتقل کردند. آنجا با تزریق چند آرام بخش، او را در یک محفظه مخصوص پیچاندند تا دمای بدن خود را باز هم به دست بیاورد. دمای بدن او در هنگام حمله قلبی تا 91 درجه فارنهایت پایین آمده بود و بازگرداندن به حالت عادی فقط از این راه امکان پذیر بود.

هاله هایی در اطراف ما

پدیده هایی ماورای ادراکی زیر ذره بین

به نظر می رسد که جریان هایی از انرژی در پیرامون تمام موجودات زنده و حتی اشیای بی جان وجود دارد که بسته به حالت و وضعیت آن موجودات یا اشیاء طرح ها و الگوهای متفاوتی به خود می گیرد. با تمرین و ممارست می توان این هاله های شفاف و رنگارنگ را مشاهده کرد، و حتی دستگاه هایی برای سنجش شدت و عکس برداری از این الگوهای انرژی ابداع شده است.
نخستین بار "گنادی سرگیف"، (1)نوروفیزیولوژیست موسسه "یوتومسکی"در لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی)، زمانی که مشغول انجام آزمون های عملی روی توانایی های خارق العاده "نلیا میخائیلووا" (4) در زمینه دورجنبانی اشیا بود، دریافت که در پیرامون بدن او نوعی میدان مغناطیسی وجود دارد.
بعدها موسسه شهاب شناسی لینگراند نیز، ضمن بررسی های بیشتر، این یافته را تایید کرد. سرگیف کشف کرد که این میدان تنها ده برابر کوچک تر از میدان مغناطیسی زمین است، و دیگر آنکه امواج مغزی نلیا میخائیلووا دارای طرحی غیر عادی است. طبق یافته های سرگیف، ولتاژ تولید شده در پشت سر میخائیلووا پنجاه برابر بیشتر از ولتاژ بخش جلویی آن بود. او در این مطالعات، دستگاهی را ابداع و معرفی کرد. که اکنون آن رابا نام "ردیاب سرگیف" می شناسیم. قطعات اصلی این دستگاه شامل چند خازن و یک تقویت کننده متصل به یک الکتروکاردیوگراف بودند، و تنظیم دستگاه طوری انجام می شد که بتواند نسبت به تغییرات چیزی که سرگیف آن را "میدان حیاتی" می نامید، حساسیت نشان دهد.

از ماشین‌های رمزشکن تا کامپیوتر

در سال 1939 جنگ با آلمان شروع شد و آلن تورینگ به وظایف اطلاعاتی گمارده شد. او را برای سرپرستی گروه رمزشکن اداره اطلاعاتی انگلستان در پارک بلتچلی، در شصت مایلی لندن فرستادند. این یک پروژه‌ی کاملاً محرمانه و تحت شدیدترین مراقبت‌های نظامی بود. تورینگ برای خدمت در ارتش آمادگی نداشت. اگر چه او هنوز رفتار کودکانه‌ی عجیب خود را داشت، اما به ظاهر به یک کمبریجی سنت‌شکن تبدیل شده بود.
در ابتدا به نظر می‌آمد که تورینگ شب را بدجوری خوابیده است. موهایش ژولیده، ناخن‌هایش کثیف بود، شلوارش با یک کمربند قدیمی مدرسه بالا نگهداشته شده بود، و خود را نیز از تراشیدن منظم ریش‌هایش رها کرده بود (هنگامی که پوستش را با تیغ می‌برید، که زیاد هم کم نبود، با دیدن خون از حال می‌رفت) در این مرحله صدای تورینگ به صدایی با فرکانس بالا ویژه طبقه‌ی اعیان همراه با لکنت زبان تبدیل شده بود که گهگاه با یک خنده عصبی ناراحت‌کننده قطع می‌شد . هنگامی که در افکارش فرو می‌رفت-که حالت غالب او بود-اعمال ذهنی شدید او به همان شدت با داد و فریاد همراه بود.

محیط ‌زیست، اولین قربانی آغاز جنگ

اثرات غیر مستقیم جنگ پس از سال‌ها همچنان خود را نشان خواهد داد

به زمین می‌افتد آرام و بی‌صدا و آنقدر مظلومانه و بی‌دفاع که قلب زمین می‌لرزد، می‌بیند که بندبند پیکر به هم تنیده‌اش از هم جدا می‌شود و این زخم درمان ندارد. باز هم وسعت سبزش قربانی شده است و از همان اولین لحظه آغاز جنگ و درگیری می‌داند که حتی اگر صلحی هم صورت بگیرد و پرچم سفیدی بالا برود، بخشی از پیکر سبزش دیگر نفس نخواهد کشید و برای همیشه قربانی شده است.

شاید تلاش برای صلح و پایان جنگ با استفاده از کلمات و امضای کاغذی یا توافقی و حتی بده‌بستانی فیصله پیدا کند، اما برای اصلاح وضعیت محیط‌زیست، آتش‌بس، صلح یا استفاده از پیشرفت‌های علمی ‌در زمان جنگ مانند بمب‌های هوشمند که فقط هدف را می‌زنند معنی و مفهومی ‌ندارد، زمین دیگر اشتباهات ما را نخواهد بخشید. سال 1380 خورشیدی مجمع عمومی ‌سازمان ملل 6 نوامبر هر سال را به عنوان روز جهانی مقابله با بهره‌برداری از محیط‌زیست در زمان جنگ و درگیری‌های مسلحانه اعلام کرد. این مجمع همچنین در اهداف توسعه هزاره خود بار دیگر بر اهمیت حفاظت از محیط‌زیست در زمان جنگ تاکید کرد، موضوعی که دولت‌ها در زمان جنگ براحتی به فراموشی می‌سپارند.

چرا خیلی‌ها از خلاقیت خوششان نمی‌آید؟

اغلب ما تصور می‌کنیم که نسبت به خلاقیت کاملا باز و پذیرا هستیم،‌ اما واقعا چه‌قدر خلاقیت را می‌پذیریم؟ چه‌قدر ناهشیارانه به خلاقیت دست رد می‌زنیم؟ برای بالا رفتن خلاقیت در شرکت‌ها چه باید کرد؟

معمولا برای حل مسائل،‌ خلاقیت بسیار تشویق می‌شود و شاید تا به حال بارها شنیده باشید که کلید موفقیت یک شرکت بزرگ،‌ خلاقیت آن است. اما آیا واقعا خلاقیت به همان اندازه که ادعا می‌شود،‌ پذیرفته می‌شود؟ تا چه حد به خلاقیت میدان می‌دهیم و چه‌قدر طاقت خلاقیت را داریم؟

ازآن‌جاکه ایده‌های خلاقانه اغلب جدیدند،‌ برای آنهایی که بر روش‌های آزموده‌شده تکیه کرده‌اند،‌ احساس عدم اطمینان و حتی ناراحتی ایجاد می‌کند. در نتیجه افراد برای کاهش این احساس عدم اطمینان، ناهشیارانه ایده‌های خلاقانه را رد می‌کنند. در واقع،‌ رد کردن چنین ایده‌ای از پذیرفتن آن ساده‌تر است!
به گزارش دیسکاوری،‌ محققین در مطالعه جدید خود، طی دو آزمایش، پاسخ‌های 213 دانشجو را به ایده‌های خلاقانه بررسی کردند. همچنین این ایده ها را طوری طراحی کرده بودند که هم جدید و هم مفید باشند.

نگاهی نو به پدیده انقراض!

"بگو،به هرآن چه درآسمان هاو زمین است،ژرف بنگرید."

سوره یونس،آیه101

به نظر می رسد گاهی لازم است برخی مفاهیم علمی،مورد تجدید نظر قرار گیرند تا مفهومی کامل تر،دقیق تر والبته نزدیک تربه حقیقت ازآنها ارائه شودو این موضوع کاملا طبیعی است،چراکه علم درهر حوزه ای هر روز دچار تحول و دگرگونی می شودویافته های جدیداقتضا می کندتا تعریف هاو قانون هادوباره بررسی شوند.
مفهوم انقراض موجودات زنده نیز ازاین امر مستثنی نیست.دانشمندان زیست شناس و دیرینه شناس،انقراض رابه طور کلی این گونه تعریف کرده اند:"انقراض یعنی ازبین رفتن همه افراد یگ گونه".اما تعریف دیگری نیز وجود دارد وآن انقراض گروهی است.انقراض گروهی یعنی مرگ تمام اعضای متعلق به بسیاری ازگونه های مختلف که تحت تأثیرتغییرات شدید بوم شناختی رخ داده باشد.در طول تاریخ زمین،انقراض های گروهی بارها اتفاق افتاده اندکه 5 انقراض بزرگ دسته جمعی در دوران های مختلف شناسایی شده است.این انقراض های گروهی به ترتیب در پایان دوره های اردوویسین(440میلیون سال پیش)،دوونین(360م س پ)،پرمین(250م س پ)،تریاس(210م س پ)وکرتاسه(65م س پ)روی دادند.

فریز شوید و تازه بمانید!

میل به جاودانگی در نهاد انسان همیشه این موجود دو پارا وادار به حرکت کرده. تلاش انسان همواره بر این بوده و لوبا نامش خود را جاودانه کند زیرا می دانسته چه بخواهد و چه نخواهد روزی باید با مرگ روبه رو شود ؛ هر چند از دید پزشکی و زیست شناسی عمر انسان حد و مرز معینی ندارد که تجاوز از آن حد،غیر ممکن باشد. حتی برخی دانشمندان تصریح می کنند عمر انسان محدودیتی ندارد و بشر در آینده می تواند بر مرگ غلبه کند یا مدت درازی آن را به تاخیربیندازد. همین امکان علمی موجب شده دانشمندان شب و روز در تلاش و تحقیق باشند.آزمایش های محققان نشان می دهد مرگ نیز مانند سایر بیماری ها،معلول علل و عوامل طبیعی است که اگر شناخته شوند و از تاثیرآنها جلوگیری شود،می توان مرگ را به تاخیر انداخت. به این ترتیب این امیدواری وجود دارد که روزی دانشمندان علل مرگ را یافته و درصدد رفع آن برآیند،همان طور که در میان موجودات زنده مختلف می توان موجوداتی یافت که عمری طولانی دارند ؛ مثلا درختان طویل العمری وجود دارند که قدیمی ترین موجودات روی زمین هستند و عمر بعضی از آنها از 5 هزار سال هم تجاوز می کند؛ یعنی در حد عمر هرم بزرگ جیزه. در میان حیوانات نیز،مسن ترین حیوان زنده،نوعی لاک پشت است که 177سال عمر دارد. وجود این گونه موجودات استنثائی دلالت بر این دارد که عمر حد و مرز مشخصی ندارد. درست است که اکثر انسان ها قبل از صد سالگی می میرند اما مانوس بودن ما به این مدت،دلیل بر این نیست که تجاوز از صد سال امکان ندارد زیرا افراد زیادی دیده شده اند که بیشتر از صد سال زندگی کرده اند. به هر حال از دیدگاه زیست شناسی،پیری یک عارضه غیر قابل جلوگیری نیست بلکه یک نوع بیماری قابل علاج است.

شهرهای شناور واقعی می شوند/تصویر

ایده شهرهای شناور در حال تبدیل شدن به واقعیت است و سرمایه گذارانی که از این ایده ها پشتیبانی می کنند امیدوارند بتوانند شهرهایی آزاد و رها از حوزه قانونی کشورهای مختلف جهان را در آب اقیانوسها شناور کنند.
به گزارش خبرگزاری مهر، "پیتر تیل" بنیانگذار شرکت PayPal در حدود 1.25 میلیون دلار سرمایه گذاری کرده است تا رویای شهرهای آزاد و شناور به حقیقت تبدیل شود.
وی با پشتیبانی مالی از موسسه Seasteading تلاش برای ایجاد جوامع شهری که بر روی اقیانوسها شناور خواهند بود را آغاز کرده است. این موسسه در سال 2009 رقابت طراحی سه بعدی را برگزار کرد تا به مردم در مصور ساختن این جوامع شناور کمک کند.

چهره شهرهای شناور آینده

چنین ساختارهایی وزنی برابر 12 هزار تن خواهند داشت، انرژی آنها از از سوختهای دیزلی تامین شده و در هر واحد آن 270 نفر سکونت خواهند داشت.

ایده اصلی این است که با اتصال دادن این ساختارها به یکدیگر کلان شهری شناور و مجهز برای سکونت میلیونها انسان به وجود بیاید. اما برای اجرای این طرح ها یک مشکل بزرگ وجود دارد. "تیل" امیدوار است بتواند این شهرها را خارج از حوزه قانونی ساحلی کشورهای موجود در جهان بنا کند.
شاید بتوان این طرح را برنامه ای آزادی خواهانه نامید اما تیل امیدوار است هر یک از این کلانشهرها را با انواع مختلف حکومتی مورد آزمایش قرار دهد. در برخی از موارد وی امیدوار به بنای شهرهای شناوری با بیشترین میزان رفاه و جنگ افزار است که در آن محدودیتهای سلاحی کمتر خواهد بود.

سفر به اعماق دریا

۷۰ درصد از سطح زمین زیر آب قرار دارد اما دانش ما درباره ماه تنها قمر زمین از آنچه در زیر سطح دریاها وجود دارد، بیشتر است. طی یک قرن گذشته توجه بشر بیشتر به کشف ناشناخته های خشکی و در ادامه فضای بیکران معطوف بوده است تا اعماق اقیانوس ها. یک دلیل منطقی برای این عقب ماندگی احتمالا محدودیت های فراوانی است که بشر در محیط های آبی با آنها روبه روست.

در عمیق ترین نقاط اقیانوس ها، دنیایی مملو از راز و رمز وجود دارد که بشر تقریبا چیزی از آنها نمی داند. نزدیک به ۲ دهه است که برخی محققان و سرمایه گذاران در عرصه اکتشافات تحقیقاتی و صنعت گردشگری به دنبال راهی برای نفوذ به عمق این ناشناخته ها افتاده اند. شرکت هایی نظیر ویرجین گلکتیک و سرمایه گذارانی نظیر ریچارد برانسون از جمله پیشگامان نفوذ به این دنیای ناشناخته هستند. محور اصلی پروژه هایی که در این شرکت ها دنبال می شوند، نسل مافوق تصوری از زیردریایی هاست که به اندازه زیردریایی های غول پیکر و پیچیده نظامی، بزرگ و گران قیمت نیستند بلکه با برخورداری از ساختاری فشرده اما با کارایی چشمگیر قادر خواهند بود پای بشر را به عمیق ترین و تاریک ترین نقاط اقیانوس ها باز کنند. چنین ایده هایی که تا تبدیل شدن به واقعیتی عینی تنها چند سال دیگر فاصله دارند، نمونه بارزی از تلفیق فناوری و صنعت پررونقی همچون گردشگری است.
برای آنهایی که به گردشگری نگاهی فراتر از نگاه عام دارند و حاضرند برای حضور در ناشناخته ترین نقاط زمین پول های زیادی خرج کنند سوار شدن در زیردریایی های کوچک چند نفره جذابیت خاص خود را دارد. اما گردشگران تنها یک روی این سکه هستند. محققانی که سال هاست با استفاده از تصویربرداری و داده های ماهواره ای، تصویری مبهم از اعماق اقیانوس داشته اند، می توانند با سوار شدن بر چنین زیردریایی های نوینی، خود را به بستر اقیانوس ها رسانده و پژوهش های خود را آغاز کنند.