بدن ما پر از مواد شیمیایی خطرناک است؟

بیایید کار را با خبرهای ناخوشایند شروع کنیم: شما پر از مواد شیمیایی ساخته دست بشر هستید که برخی از آنها سمی هستند. مشکلات امروزی در این زمینه، زمانی آغاز می شود که ترکیبات موجود در شامپو و کرم شما به سلول های پوست شما نفوذ می کنند و وقتی شما در حال نوشیدن قهوه صبحگاهی خود هستید، در اصل مواد شیمیایی موجود درآن را می نوشید که بر اثر جریان آب داغ و تماس آن با دیواره پلاستیکی قهوه ساز شما، به قهوه وارد شده است. این امر در طول روز ادامه یافته وبرای مثال وقتی شما مواد شیمیایی صنعتی موجود در بسته بندی ها را لمس می کنید ویا روی چمن های سم پاشی شده راه می روید، و بر روی تابه هایی که تمام فلز نیستند شام خود را طبخ می کنید، این واکنش های شیمیایی ایجاد می شوند. بر این اساس پوست شما مرتبا در معرض تماس با پارچه ها ویا مبلمانی است که در آن از مواد شیمیایی محفاظت کننده استفاده شده تا آن را در برابر میکروب ها، قارچ ها ویا آب مقاوم کنند. شب هم ممکن است در رختخواب خود که در آن از مواد ضد آتش استفاده شده، بخوابید.

برخی از این مواد شیمیایی ممکن است تا ده ها سال در بدن شما باقی بمانند. طی تحقیقات متعددی که در هشت سال گذشته به انجام رسیده، نشان داده شده که سم های آلاینده محیط زیست بر همه چیز، از بلوغ گرفته تا سرطان، تاثیر می گذارند.

"دیوید سروان- شرایبر"، یکی از اعضای موسس انجمن پزشکان بدون مرز ومحقق امور سرطان که خود از این بیماری جان سالم به در برده است، دیدگاه خود را به این صورت بیان کرده است:" از 1940 میلادی، ما در جوامع غربی شاهد افزایش مشخص و قابل توجه تعداد موارد سرطان بوده ایم." از سال 1974 میلادی، میزان ابتلا به سرطان خون و مغز در کودکان تا 28 درصد افزایش یافته است. با ارائه قانون کنترل مواد سمی در سال 1976، ایالات متحده شروع به تنظیم مقرراتی در زمینه سموم آلاینده محیط زیست کرده است. اما همین قانون شروع همه مشکلات دراین زمینه بود.قانون یاد شده، نظامی ضعیف را برای آزمایش مواد شیمیایی وتنظیم آنها، ارائه کرد، اما در عین حال پایه ای شد برای تائید بسیاری از مواد شیمیایی، به گونه ای که بیش از60 هزار ماده شیمیایی از این طریق مورد تائید قرار گرفتند. از نظر سروان-شرایبر، که وضعیت را در32 سال قبل مورد بررسی قرار داده است، مقصر اصلی در این زمینه کاملا مشخص است:"کاهش قرار گرفتن در معرض بسیاری از مواد شیمیایی مضر موجود در محیط های مدرن امروزی ( حشره کش ها، استروژن ها، بنزن، PCBها، PVCها، وبیسفنل-آ ناشی از مواد مایعات داغ موجود در ظروف پلاستیکی، الیکل فنل ها در محصولات تمیز کننده، پارابن ها وفتالات ها در مواد آرایشی و شامپوها و...) موجب کاهش خطر ابتلا به سرطان می شود.

از بیش از85 هزار ماده شیمیایی صنعتی که در حال حاضر در آمریکا به ثبت رسیده است، بیشتر آنها به طور کامل بررسی نشده اند. این بدان معنا نیست که این قبیل مواد همگی مرگ آور هستند. "برایان بوکلی"، رئیس آزمایشگاه موسسه علوم بهداشت زیست محیطی وشغلی دانشگاه روتگرز، می گوید:" ما در حالت های پیچیده عمر طولانی تری داریم، بنابراین باید کار درست را در این زمینه انجام دهیم." با این همه، اطلاعات کمی در زمینه مواد دلسرد کننده در دست است.یکی از آنها این است که تمامی بزرگسالان آمریکایی در بدن خود دارای صدها ماده شیمیایی مصنوعی هستند. دوم آن که بر اساس یکی از تحقیقاتی که در مجله پزشکی بریتانیا در سال 2004 منتشرشد، بسیاری از مواد شیمیایی مصنوعی از فعالیت های تحریک کننده هورمون ها برخوردار بوده، و ناهنجاری های هورمونی یکی از عوامل مهم در ایجاد بیماری محسوب می شود. سوم آن که بر اساس تحقیق فوق، مشخص شده که عوامل زیست محیطی و عوامل مربوط به سبک زندگی، شاخص های کلیدی بیماری های انسانی بوده و عامل75 درصد از بیشتر انواع سرطان محسوب می شوند.

در واکنش به این قبیل نگرانی ها، در طی سالیان اخیر، دانشمندان آزمایش هایی در زمینه میزان مواد شیمیایی موجود در بدن افراد با استفاده از روشی که در طی چندین دهه گذشته برای محیط زیست به کار برده بودند، به انجام رسانیده اند. این علم که از آن به عنوان"نظارت زیستی" (بیوما نیتورینگ) یاد می شود، کم کم به ما در درک بلایی که جهان فعلی آکنده از مواد شیمیایی بر سر ما می آورد، کمک می کند.
من فردی بسیار سختگیر وکنجکاو بوده و چندین سال است که تحقیقات مربوط به قرار گرفتن در معرض آلاینده های زیست محیطی را دنبال کرده ام. با گذشت زمان، من به طرزی بیمار گونه در مورد این که چه تعداد مواد شیمیایی در بدن من وجود دارد وچطور باید تاثیر سمی آنها را از بین ببرم، کنجکاو شده ام. آیا ممکن است بفهمم که بدن من نابود شده است؟ آیا اطلاعات در این زمینه اصلا به درد بخور هستند؟ در هر حالت، من تصمیم گرفته ام که بیشترین وجامع ترین آزمایش ها را برای فهمیدن این موضوعات انجام دهم.

در دسامبر گذشته، من در آزمایشگاه بوکلی واقع در دانشگاه روتگرز، بستری شدم. پرستاری به نام "روزالیند" بازوی مرا برای آزمایش میزان آهن خون در دست خویش گرفت. حضور من، موجب ایجاد جنب وجوش در آزمایشگاه شده بود. آنها موافقت کرده بودند که نمونه هایی خونی که برای آزمایش های خود نیاز داشتم را بگیرند، که البته فاصله زیادی با روند استاندارد مربوطه داشت. برای این که درک درستی از آن چه که من به دنبال آن بودم پیدا کنید، فرض کنید آزمایشگاه، رستوران باشد. من150 نوع غذای مختلف سفارش داده بودم که هر کدام از آنها به10 تا 30 مرحله پیچیده برای آماده سازی نیاز داشت. علاوه بر روزالیند، دو پرستار دیگر نیز در آنجا حاضر بودند.
روزالیند سوزنی برداشت و دو پرستار، شیشه های نمونه گیری را طوری در دست گرفتند که بتوان آنها را در سریع ترین زمان، پُر کرد. به دلیل آن که نگران از دست رفتن کل خون بدن خود بودم، خاطرات خود در مورد تابستان های دوره کودکی را مرور می کردم.

روزالیند با صدای بلند از روی دستورالعمل مربوطه می خواند:"بسیارخوب خانم ها. حالا ما باید 14 شیشه نمونه خون بزرگ و یا هر مقداری که خطری برای بیمار نداشته باشد، از او بگیریم." او به من نگاه کرد وپرسید:"منظورت همین بود؟" این آغاز آزمایش من بود که به منظور تقلید از تحقیقات انجام شده توسط مرکز کنترل وپیشگیری از بیماری ها((CDC طراحی شده بود، که منبع اولیه اطلاعاتی کشور در زمینه قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی صنعتی است. در اواخر دهه 1970 میلادی، CDC شروع به جست وجو در مورد قرار گرفتن در معرض فلزات سنگینی مانند سرب وکادمیوم کرد. از آن زمان، CDC هر از چند گاه سرشماری از آمریکایی ها را با عنوان بررسی وضعیت ملی سلامتی وتغذیه انجام داده است.

این مرکز داده های مربوطه را برای موارد بسیاری- از نمودارهای رشد کودکان تا آمار بیماری وسواس- مورد استفاده قرار داده و از سال 2001 میلادی به منظور تامین تحقیقاتی با عنوان" گزارش ملی قرار گرفتن انسان در معرض مواد شیمیایی موجود در محیط زیست"، آنها را در مورد بهره برداری قرار داده است. گزارش بعدی از این دست شامل داده هایی در مورد 228 نوع از رایج ترین مواد سمی موجود در محیط زیست است.

این تنها بخشی از چند هزار ماده شیمیایی است که در مقیاس گسترده تولید شده، و در عین حال بخش عمده ای از آنها، طی چند دهه گذشته تولید شده اند. به منظور انتخاب مواد شیمیایی مناسب آزمایش،CDC ابلاغیه ای در فهرست ثبت فدرال منتشر کرده و فهرست توصیه های دانشمندان در این زمینه را ارائه کرده است. پس از سیل پیشنهادها در این زمینه، CDC به تدریج نسبت به کاهش فهرست یاد شده اقدام کرده وآن دسته از مواد شیمیایی را انتخاب کرده که از گستردگی زیادی برخوردار بوده و مشکوک به زیان آور بودن هستند. تحقیقات موسسه یاد شده زمانی شروع شد که CDC از الگوریتمی رایانه ای به منظور انتخاب15 کشور استفاده کرد. محققان در هر کشور به 800 تا 1600 نفر به صورت حضوری مراجعه کرده و با آنها مصاحبه کردند. سپس یک سوم از آنها و یا در حدود 5 هزار نفر کلا مورد بررسی قرار گرفتند. CDC قد، وزن، میزان چربی بدن، فشار خون ومیزان ضربان قلب را مورد سنجش قرار داد. از جمله آزمایش های مربوطه، معاینه بهداشت دهانی، اسکن استخوان و آزمون بینایی سنجی بود. شرکت کنندگان در این تحقیق، پرسش نامه هایی در زمینه برنامه غذایی، رفتار جنسی و استفاده از مواد مخدر پر کردند. البته از آنها نمونه های خون و ادرار نیز گرفته شد. به رغم آن که شرکت کنندگان نسخه ای از نتایج را به همراه شماره تلفنی رایگان برای درک نتایج دریافت کردند، نتایج بدون اعلام اسامی بود.

به جز در صورتی که خودCDC به درب منزل شما مراجعه کند، تقریبا غیر ممکن است که بتوان این نوع آزمایش ها را انجام داد. تا چند سال قبل، آزمایش های میزان قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی صرفا در آزمایشگاه های تحقیقاتی که محققان در آنجا بر گروه های مختلفی از مواد شیمیایی با استفاده از تکنیک های گران قیمت مانند کورماتولوژی گاز و اسپکتروسکوپی جرمی تمرکز داشته اند، امکان پذیر بود. بنا به گفته "مایکل مک کالی"، محقق زیست محیطی "این امکانات،واقعا در اختیار عموم ویا آن دسته از افرادی که احتمالا در معرض حشره کش ها و یا دیگر عوامل قرار داشتند نبود؛ چرا که هیچ کسی صدها و یا هزاران دلار نداشت که بیاید آزمایشگاه برای انجام این قبیل آزمایش ها باز کند. "فناوری به آرامی به سمت آزمایشگاه های تخصصی وصنعتی در حال پیشرفت بوده است، اما هنوز هم دسترسی به این امکانات بسیار هزینه بر است. هزینه آزمایش های من بیش از4 هزار دلار شد، آن هم پس از این که شرکتی موافقت کرد تا بیشتر تجزیه وتحلیل خون ها را به صورت رایگان انجام دهد.

بررسی های انجام شده در زمینه ارتباط بین بیماری های زیست محیطی و مواد شیمیایی، از زمانی که CDC نخستین گزارش خود در زمینه قرار گرفتن در معرض مواد آلاینده را منتشر کرد، مورد بحث بوده است. با این همه، این حوزه هنوز جدید بوده و به گونه ای است که پیشرفت های انجام شده در این زمینه ممکن است صرفا داده های خامی در مورد مواد شیمیایی در بدن مرا ارائه کند، واطلاعاتی در مورد احتمال بروز سرطان بر اثر وجود ماده ای خاص در بدن من ارائه نکند. من باید از احتمالات فردی کارشناسان وآن دسته از افرادی که زندگی خود را وقف تعبیر وتفسیر داده های CDC کرده اند، استفاده کنم تا بتوانم نتایج مربوطه را درک کنم.

بر اساس تمهیداتی که برای پس از آزمایش های خون خودم ترتیب داده بودم، مشکل اصلی تحقیقات نظارت زیستی مشخص شد. محققان ارتباطات بسیاری را بین مواد سمی و بیماری ها مشخص کرده و همواره موارد بیشتری را نیز در این زمینه کشف می کنند. اما تقریبا مرتبط کردن فوری ومشخص یک ماده شیمیایی خاص به بیماری خاص مربوطه، بدون داشتن داده های کامل افراد مورد آزمایش، امری غیر ممکن است. اثبات سیستم استدلال در نظامی به پیچیدگی بدن انسان، امری دشوار است. به ویژه در زمانی که جنین در معرض مواد شیمیایی قرار گرفته وممکن است هیچگونه علائمی دال بر آسیب دیدگی تا زمان بزرگسالی از خود بروز ندهد. در یکی از تحقیقات انجام شده در این زمینه، مردانی که در یکی از مناطق کشاورزی ایالت میسوری زندگی کرده بودند، 40 درصد نسبت به شهرنشینان مجاور از باروری کمتری برخوردار بودند. دلیل این امر، تاثیر حشره کش ها بوده است، مگر نه؟ خیر، این طور نبوده است. تحقیقات مجله پزشکی بریتانیا این تحقیق را به عنوان یکی از نمونه های کلاسیک دشواری ارتباط دادن مواد شیمیایی به بیماری ها، بر می شمرد. بنابر نوشته محقق مربوطه:"به رغم قابل توجه بودن این یافته های جدید، هیچ یک از این یافته های جدید،هیچ یک از این یافته ها را نمی توان به عنوان سازوکار بدیهی بودن تاثیر مواد شیمیایی به حساب آورد. این امر، شک وتردید در این زمینه را همچنان به قوت خود باقی می گذارد." بنابر گفته باکلی"تقریبا هیچ گونه دلیل محکمی در این زمینه وجود ندارد. دلایل مستدل معمولا در زمینه آلاینده های محل کار و در جاهایی که درصد زیادی از افراد در کارخانه برای مثال دچار سرطان کبد می شوند، قابل ملاحظه هستند.

همه موارد ارائه شده در این زمینه ها، صرفا به صورت تخمین ویا بر اساس حدس وگمان است." براساس آزمایش های ایمنی محصولات، این موضوع با آن چه که شما تصور می کنید فاصله زیادی دارد. اداره غذا و دارو، از شرکت های داروسازی خواسته تا محصولات خود را به دقت وپیش از ارائه آنها به بازار، بررسی کنند، اما با وجود آن که صنایع محصولات آرایشی آزمایش های آلرژیک و جوش های پوستی به انجام رساندند، آزمایش های یاد شده که توسط سازمان صنعتی مربوطه با عنوان مروری بر مواد آرایشی خوانده می شد، ضروری محسوب نمی گردید.

محصولات آرایشی وعمومی، ندرتا در زمینه تاثیرات بلند مدت بر سلامتی مورد آزمایش قرار گرفته و در این زمینه، تاثیرات بالقوه بر جنین مادران در نظر گرفته نمی شود. تمامی محصولات مطبوع کننده هوا وتمیز کننده ها و عطرها که به صورت آزادانه و در هوایی که شما تنفس می کنید وجود دارند، خوب آنها هیچ وقت آزمایش نشده اند. در صورت آن که شواهدی نشان دهد که امکان زیان بار بودن مواد شیمیایی وجود دارد، باز هم حذف آنها از بازار امر دشواری است. سیستم مقرراتی ما در زمینه مواد شیمیایی مانند نحوه رفتار با افراد توسط نظام قضایی است، با این تفاوت که مردم بی گناه هستند مگر آن که خلافش ثابت شود. بنابر گفته مک کالی، خط مشی مقررات مربوط به مواد شیمیایی، به گروه های مواد شیمیایی بر می گردد. این خط مشی در زمینه ممنوع کردن آن دسته از مواد شیمیایی که از توانایی بالقوه زیان آوری برخوردارند، کارآمدی کافی ندارند، چرا که عموما و در صورتی که مولکول خاصی بر سلامتی تاثیر گذار باشد، تمامی مولکول های همجنس آن نیز ممکن است از این خاصیت برخوردار باشند. مک کالی می گوید:" هریک از این قبیل مولکول ها، ماده شیمیایی متفاوتی است، بنابراین شما باید10 سال بر روی هر کدام وقت بگذارید."

شاید نتایج آزمایش های من، متمرکزترین چیزهایی بوده اند که تا کنون دریافت کرده ایم. انتظار داشتم که نتایج آزمایش های یاد شده، مجموعه ای متغیر از کارکردهای خونی ارائه شده توسط پزشک معالج من، در کنار ارقامی نزدیک به سطوح قبول میزان کلسترول باشند. اما به جای آن در طی بیش از چهار ماه، من شش برگه نتایج آزمایش دریافت کردم که ارقامی در آنها، به من ارائه شده بود. گروه تفسیر من از سه نفر کارشناس به شرح ذیل تشکیل شده بود، مک کالی، باکلی ولئو تراسانده، رئیس دفتر تحقیقات سلامت محیط زیست و پیشگیری از بیماری های کودکان در نیویورک و یکی از محققان برجسته.
من کار را با فراخواندن" تراسانده" شروع کردم. زمانی که نخستین خط از نتایج غیر قابل درک خود را برای وی خواندم، او خندید و گفت:"نمی دانم معنی این چیست. تتراکلرودی بنزوپی دی اکسین ماده ای سمی است، اما باید شاخص های مربوطه را هم ببینم." من شاخص های آزمایش را یافته و به نزد وی برگشتم. پس از بررسی بقیه نتایج، ما به این نظر قطعی رسیدیم که بدن من پر از مواد شیمیایی است.

میزان دی اکسین ها وفورانوزیدها، یعنی مواد شیمیایی کلری شده قدیمی تر که معمولا با تولید ودفع از طریق سوزاندن در کوه های زباله سوزی در هوا آزاد می شوند، بیش از میزان متوسط بودند. میزان رهاسازی این قبیل مواد از طریق صنعت از سال های دهه 1980 میلادی تا80 درصد پایین آمده است. با این همه، بدن من هنوز هم پُر از این قبیل مواد است، چرا که قرار گرفتن در معرض دی اکسین ها همچنان به قوت خود باقی است. بدن، دی اکسین ها را در سلول های چربی ذخیره کرده وندرتا آنها را در جریان خون آزاد می کند و مواد شیمیایی یاد شده را درکل بدن به جریان می اندازد. این قبیل مواد، یکی از عوامل ناهنجاری های مربوط به تولید مثل، سرطان ها ودیگر بیماری ها هستند.

میزان هیدروکربن های معطر پلی سیکلیک یا چند چرخه ای، که بر اثر احتراق ناقص تولید می شوند ومعمولا از اجاق گازها و گوشت های سوخته متصاعد می شوند، در حد متوسط بود. برخی از این مواد شیمیایی توسط اداره EPA به عنوان مواد با احتمال زیان بار بودن طبقه بندی شده و می توانند تا 25 سال در بدن باقی بمانند. اما هنوز هم دانشمندان چگونگی ارتباط بین مدت و میزان قرار گرفتن در معرض این مواد با بیماری را نمی دانند.

بدن من حاوی میزانی بالاتر از حد میانگین از روکش های غیر پایدار مانند تفلون، وبه ویژه نوعی از آن به نام PFOA بود که سرطان زا است بود. تراسانده می گوید:"تحقیقات اولیه نشان می دهد که حتی مقدار کم قرار گرفتن در معرض این ماده نیز می تواند مشکل ساز باشد." بدن من پر از نیترات است. باکلی می گوید:"این امر اساسا ناشی از غذاهای فرآوری شده بوده وسرطان زا است."
در عین حال، بدن من مقداری در سطح معقول از مواد پلاستیکی و پلاستیک سازها مانند فتالات ها داشت، که این مواد موجب افزایش انعطاف پذیری پلاستیک ها و وینیل ها شده و مقاومت کرم ها و شوینده ها را افزایش می دهند. مک کالی می گوید:"این مواد در همه جا وجود دارند." فتالات ها، عامل ناهنجاری های تولید مثل بوده و مشخص نیست که چه مقدار از قرار گرفتن در معرض این مواد، فاقد خطر است.
در نهایت، میزان BPA بدن من که یکی از ترکیبات استروژنی موجود در پلاستیک ها است، در حدی بالا بوده است.BPA حتی با نوشیدن یک جرعه آب موجود در بطری های آب به بدن من سرازیر می شود، که این کار را در دوره نوجوانی و زمانی که پنج ساعت در به آموزش شنا مشغول بودم، انجام داده ام. نتیجه گیری کلی در این زمینه، آرامش بخش نیست. تراسانده می گوید:"پیام اصلی در این زمینه، این است که ما- مانند تو- همگی در معرض انواع مختلفی از مواد هستیم، وبرای نگرانی در این زمینه اطلاعات ناچیزی داریم. ضمنا در مورد چیزهای که در این زمینه نمی دانیم، نگرانی های زیادی وجود دارد."

با صرف روزها وقت برای روشن کردن نتایج آزمایش ها، یک حقیقت برای من روشن شد:من اکثر حشره کش ها، قارچ کش ها وفلزاتی که ممکن است در فضای باز با آن روبه رو شویم را در بدن خود داشتم. در واقع، به جز دی اکسین ها و فورانوزیدها که من وبقیه آمریکایی ها، چندین دهه قبل در معرض آن قرار گرفته ایم، احتمالا من در معرض بیشتر مواد شیمیایی موجود در بدن خود در فضای بیرون از خانه قرار گرفته ام، که به این معنی است که امر مزبور بیش از آن چه که فکر می کردم تحت کنترل خودم قرار دارد.
"کرک اسمیت"، یکی از استادان رشته بهداشت جهانی محیط زیست در دانشگاه برکلی کالیفرنیا، که قانون1000 را به من یاد داد (هر چیزی که در فضای باز آزاد می شود1000 بار بیش از چیزی که در فضای سر بسته منتشر می شود احتمال استنشاق شدن را دارد)، می گوید:"برای قرار گرفتن در معرض مواد ناخوشایند، میزان زیادی از مواد منتشر شده در فضای باز لازم نیست."

در طی دهه های آینده، به دلیل آن که هزینه بیشتر آزمایش های مربوط به قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی کم کم کاهش پیدا می کنند، شاید در سطحی گسترده تر بتوان آنها را در اختیار مصرف کنندگان گذاشت. اما آیا این کار، ارزشش را دارد؟ تراسانده- که اعتقاد دارد سبک زندگی افراد با این قبیل آزمایش ها تغییر پیدا می کند مخالف این موضوع است. وی می گوید:" من تنها انجام آزمایش های معمول بدنی را برای مردم توصیه می کنم." آزمایش های یاد شده، هزینه بر وخطرساز بوده و تا کنون، کار چندانی با استفاده از نتایج حاصل از این آزمایش ها، قابل انجام نبوده است. او می گوید:"مهم است بفهمیم که آن چه که افراد می توانند انجام دهند، موجب کاهش قابل توجه قرار گرفتن آنها در معرض مواد شیمیایی می شود." این به معنی تغییر سبک زندگی، به منظور جلوگیری از قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی مشکوک تا حد امکان است.
البته کار چندان زیادی هم از من یا شما در این زمینه بر نمی آید. تقریبا هزار ماده شیمیایی جدید هر ساله به85 هزار ماده شیمیایی قبلی موجود در فهرست ثبت فدرال اضافه می شوند. بر اساس اعلام "جین هولیهان"، رئیس ارشد تحقیقات در کار گروه محیط زیست سازمان غیرانتفاعی مراقبت، شرکت ها می توانند تقریبا به صورت آزادانه از تمامی مواد دلخواه خود در محصولات مراقبتی شخصی استفاده کرده و ارائه هیچ مدرکی دال بر ایمن بودن این مواد نیز الزامی نیست. هولیهان بر این باور است که FDA باید از حق بررسی ایمنی مواد آرایشی برخوردار شود.

تحرکاتی برای ایجاد تحول در قانون کنترل مواد سمی، به منظور تامین بیشتر مقررات اتحادیه اروپا، صورت گرفته که امکان ممنوع کردن گروه هایی از مواد شیمیایی را میسر می کند. قابل توجه ترین آنها، قانون مواد شیمیایی بی خطر برای کودکان است که EPA را از حق الزامی کردن انجام آزمایش های ایمنی در زمینه محصولات نوزادان، پیش از ارائه آنها به بازار، برخوردار می کند.
با این همه، هرگونه تلاش در زمینه تنظیم مقررات باید با توجه به این واقعیت انجام شود که دیگر راهی به گذشته بدون محدودیت و ممنوعیت برای مواد شیمیایی وجود نداشته و ما دیگر فاصله زیادی با این حالت داریم. مک کالی می گوید:"وجود این مواد شیمیایی صنعتی در جریان خون و یا بافت های بدن ما، طبیعی نیست. پدربزرگ شما این مواد را در بدن خود نداشته است. این نتیجه ی محیط آکنده از مواد شیمیایی است که ما در آن زندگی می کنیم وشاید بتوان از آن به نوعی هنجار جدید تعبیر کرد. ما تنها سعی می کنیم تا چگونگی و ماهیت این وضعیت را مشخص کنیم."

ترجمه:نیره اقبالیان

منابع:پاپیولارساینس،نوامبر2009

ماهنامه دانشمند- ش561